شفاعت امّت، آرزوی پیامبر
وقتی که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) از طرف خدا مأمور شد که دعوت خود را علنی نماید، به بالای کوه مروه رفت و مردم را این‌گونه مورد خطاب قرار دادند:
«قُولُوا لا اِلهَ إِلّا اللهُ تُفْلِحُوا»؛
بگویید معبودی جز خداوند نیست تا رستگار شوید.
ابولهب به سوی پیامبر (صلی الله علیه و آله) سنگ پرتاب کرد و پیامبر را زخمی نمود، درحالی که فریاد می‌زد: «ای مردم از او پیروی نکنید؛ او دروغگوست».
به دنبال این اقدام ابولهب، قریشیان آزار بسیاری به پیامبر رسانده و بارها به حضرت صدمه زدند، تا این‌که ملکی بر پیامبر نازل شد و عرض کرد: «یا رسول الله (صلی الله علیه و آله) من ملک موّکل کوه‌ها هستم، خداوند مرا فرستاده تا به تلافی آزاری که مردم قریش به تو رسانده‌اند، دو کوه اخشب را بر سر ایشان خراب کنم».
پیامبر فرمود:
«لا إِنَّ قَوْمِی لا یَعْلَمُونَ»؛
نه! قوم من جاهل‌اند و نمی‌دانند.
آری، پیامبر عظیم‌الشّأن اسلام نسبت به امّت خویش بسیار مهربان و صبور بود. در قرآن مجید آمده است:
«أَلَمْ نَشْرَحْ لَکْ صَدْرَکَ»؛
آیا ما به تو شرح صدر ندادیم (تا بتوانی مردم را تحمّل کنی)؟
هنگام ارتحال رسول اکرم?، حضرت جبرئیل (علیه السلام) نازل شد و گفت: «ای رسول خدا! همه چیز برای مهمانی آماده است. پیامبران و ملائکه به استقبال آمده‌اند؛ آیا آماده‌اید؟» فرمود: «نه. امّتم چه می‌شوند؟» پاسخ آمد:
«وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضی»؛
پروردگار تو، به قدری به تو اعطا خواهد نمود که راضی شوی.
یعنی باب شفاعت برای تو مفتوح است و این‌گونه است که آرزوی پیامبر?(صلی الله علیه و آله) در مورد شفاعت امّت با وعدة الهی محقّق می‌گردد.
منبع : حدیث دل سپردن، ص129، حجت الاسلام دکتر آقاتهرانی
